Zespół Szkolno- Przedszkolny nr 2

"Nie rzucim ziemi skąd nasz ród."

Maria Konopnicka

Maria Wasiłowska, bo takie jest rodowe nazwisko poetki, urodziła się 23 maja 1842 r. w Suwałkach. Gdy miała 12 lat, straciła matkę. Ojciec przeniósł się z dziećmi do Kalisza i sam zajął się wychowaniem pięciu córek i syna. przez rok razem ze siostrą Wandą uczyła się w szkole sióstr sakramentek w Warszawie, gdzie zaprzyjaźniła się z Elizą Pawłowska, późniejszą Orzeszkową. Pod kierunkiem ojca i samodzielnym wysiłkiem zdobyła szerokie wykształcenie i uczyła się nie tylko w młodości, ale przez całe życie.

W roku 1862 wyszła za mąż za Jarosława Konopnickiego i zamieszkała na wsi w Bronowie, pod Łęczycą. W obawie przed prześladowaniem za udział w powstaniu styczniowym schroniła się z mężem i maleńkim synem Tadeuszem w Wiedniu. po powrocie do Bronowa życie Marii Konopnickiej wypełniły obowiązki macierzyńskie. Miała sześcioro dzieci: Tadeusza, Stanisława, Zofię, Helenę, Jana i Laurę. Wobec jaskrawej różnicy światopoglądów z mężem w 1877 roku opuszcza go i wraz z sześciorgiem dzieci przenosi się do Warszawy. Tu zarabiała jako nauczycielka prywatna, ucząc literatury i historii polskiej, wygłaszała odczyty, tłumaczyła z języków obcych utwory literackie na język polski.

     Znała język francuski i niemiecki, posługując się samouczkami, opanowała czeski i włoski. była redaktorką pisma dla kobiet, odwiedzała więzienia, znała dobrze najbiedniejsze dzielnice Warszawy. Wiodła nadzwyczaj czynne życie, brała udział w każdym ważnym wydarzeniu dla społeczeństwa warszawskiego i dla narodu polskiego. Ta działalność zwróciła na nią uwagę policji i dlatego wyjechała z Warszawy w 1890 roku za granicę, najpierw do Monachium, a następnie wędrowała po różnych krajach i miejscowościach kuracyjnych dla ratowania chorego serca. W styczniu 1891 roku dotknął poetkę najcięższy cios osobisty, śmierć syna Tadeusza.

     Przebywając poza granicami kraju, starała się zawsze służyć Polsce. zajęła się bardzo gorąco losem emigracji polskiej do Brazylii, stała się także rzeczniczką sprawy wrzesińskiej, brała w obronę Żydów, dla ludu śląskiego pisała wiersze o pradawnym związku piastowskiego Śląska z polskością. Zasłużyła sobie na wdzięczność rodaków i w 1902 roku zorganizowano jubileusz 25-lecia jej pracy twórczej.

W Krakowie złożyli Konopnickiej hołd przedstawiciele całego narodu polskiego, a ze składek publicznych zakupiono i ofiarowano jej jako dar narodowy dom z ogrodem w Żarnowcu, na podgórzu Karpackim, aby miała w kraju swój kawałek ziemi i własny dach. Odtąd chętnie przebywała w Żarnowcu, wyjeżdżając jednak dla zdrowia za granicę. Nie ustawała w pracy, pisała, ofiarowywała swoje książki, wygłaszała odczyty, zwracano się zewsząd do niej o pomoc i radę, o wiersze i żywe słowo. dobrocią zyskiwała sobie ludzkie serca - świadczą o tym listy, setki listów od ludzi z najrozmaitszych stron Polski i całego świata zwróconych do Konopnickiej w wyrazami wdzięczności, czci ze zwierzeniami z trosk osobistych i publicznych. Umarła we Lwowie 8 października 1910 roku.